EvelyneDenk je ook wel eens, als kind ging alles gemakkelijker, was het veel vanzelfsprekender dat de dingen die je graag wilde, naar je toekwamen? Hoe komt het dat je van een zondagskind afglijdt naar een gefrustreerde kip, die rondholt met veel goede ideeën, ervaring, kennis en kunde èn goede wil, maar waarbij niets lijkt te lukken? Ik kwam in eerste instantie niet verder dan dat ik als kind een onbevangen vertrouwen had, weinig negatieve ervaringen en de verantwoordelijkheid werd door mijn ouders gedragen, zij zorgden voor de oplossingen van problemen. Het leek daardoor allemaal moeiteloos te gaan. Toen ik ouder werd moest ik het zelf doen. Lange tijd liep mijn leven van een redelijk leien dakje, kende ik zelfs een ‘gouden’ tijd, maar ook bij mij kwamen ze uiteindelijk op mijn pad: negatieve ervaringen, verlies en mislukkingen. Ik ben een veerkrachtig en optimistisch persoon, slim, sterk en gezond en daarom sla ik me overal doorheen, maar het leek wel of ik steeds meer ellende op mijn pad haalde en nog maar af en toe een succesje. Mijn vertrouwen liep een knauw op, ik werd bang voor nog meer nieuwe ellende en ging soms zelfs verwachten dat het allemaal toch niet zou lukken zoals ik graag zou willen. Ik voelde me een schim van mezelf. Ik leefde niet, ik was aan het overleven.
Ik heb de afgelopen jaren van alles gelezen, geleerd en geprobeerd, zoals de law of attraction en kwantumfysica, maar ik bereikte niet waar ik zo lang naar verlangde: moeiteloos (en daar wil ik hard voor werken hoor) kunnen aantrekken wat ik graag op mijn levenspad zie. Die zorgeloze vreugdevolle flow weer kunnen ervaren. Soms boekte ik wel succes, ging het even goed, maar er veranderde niets blijvend. En toen zag ik het… het bevestigde mijn idee met volledige onderbouwing, het was het missende puzzelstukje, het integreerde alles wat ik eerder geleerd had. Ik keek de filmdocu What the Bleep do we know. Wetenschappers vanuit de kwantumfysica zeggen daarin:
‘Op basis van onze ervaringen uit het verleden en vooral de daaraan gekoppelde emoties, ‘bedraden’ we onze zenuwcellen in de hersenen in het langetermijngeheugen. Biochemische gezien: een ervaring komt binnen in de hypothalamus en deze produceert daarop een eiwit (neuropeptide) met een specifieke chemische inhoud voor een bepaalde emotie, zoals vreugde, vertrouwen, angst, slachtoffergevoel, etc. Dit eiwit wordt doorgegeven aan de hypofyse die het op zijn beurt doorgeeft aan het bloed waardoor het eiwit in de lichaamscellen terechtkomt. Hierop reageren de lichaamscellen (het kleinste bewustzijn in ons lichaam) met een emotie, die vervolgens fysiek tot uiting komt in jouw reactie, jouw emotionele staat, jouw gedrag dus. Die bedrading in je geheugen zorgt op termijn voor automatische reacties, goed of slecht’.
Kort gezegd komt het erop neer dat de manier waarop we onze zenuwcellen geprogrammeerd hebben, onze emotionele staat bepaalt en daarmee je identiteit. Je kunt zelfs stellen dat als je je emotionele staat niet kunt beheersen, je verslaafd bent aan die emotionele staat. Omgekeerd evenredig betekent dat, dat als die emotionele staat ons niet bevalt, ons niet brengt waar we willen zijn en ons zelfs blokkeert, we deze kunnen veranderen door verslaafd te raken aan de juiste emoties! Dus ongeacht de situaties en ervaringen die we tegenkomen, er bewust boven gaan hangen en observeren in plaats van direct reageren op een gebeurtenis. Bewust onze automatische reactie veranderen, ons niet langer identificeren met onze oude zelf, maar bewust kiezen voor emoties die ons dienen. Met vertrouwen en moed het onbekende tegemoet treden. Hierdoor kunnen we onze zenuwcellen deprogrammeren, trainen en daarmee opnieuw bedraden, waardoor we de gewenste reactie en gedragingen automatiseren en daarmee onze identiteit permanent veranderen. We weten allemaal hoe moeilijk het is om van een verslaving af te komen. Dit vergt bereidheid, wilskracht, toewijding en doorzettingsvermogen. Nou, als je genoeg ellende op je pad hebt, kun je dit gemakkelijk opbrengen. Geloof mij.
Ik begreep nu dat ik mijn brein, mijn zenuwcellen en daarmee mijn gedrag zo geprogrammeerd had dat ik alleen nog maar bezig was met ellende, ik leefde ellende. Ik was ellende. En daardoor trok ik nog meer ellende aan. De kleine succesjes die ik wel boekte, waren te danken aan mijn veerkracht, de liefde en verantwoordelijkheid voor mijn kinderen, de wil om een fijn leven te kunnen leiden. Daardoor creëerde ik steeds weer momenten waarop ik met al mijn positieve energie de schouders eronder zette en van alles aanpakte, bedacht en hard werkte met resultaat. Totdat er weer iets gebeurde dat me in teleurstelling, boosheid, angst of wanhoop terugtrok. Het ging automatisch. Dan was ik weer terug bij af. Ik was met ‘wat als’ scenario’s bezig in mijn hoofd, werd angstig voor wat komen ging, maakte me zorgen over wat kon gebeuren. Ik kwam er niet uit. Ik verbeet me. Ik kreeg pijn in mijn kaak, zenuwpijn die uitstraalde naar mijn kiezen en tanden. Het gekke was, dat die pijn er soms dagen wel was en dan weer een tijdje niet. Ik wist heel goed dat ik het zelf deed, vooral ’s nachts, maar het lukte me steeds moeilijker de kaakspieren te ontspannen. En op een dag zat een gezonde kies opeens los. Ik kon niet goed meer kauwen en had veel pijn. Mijn tandvlees was flink ontstoken. Met al mijn kennis over de spirituele en emotionele betekenis van ziektebeelden, de invloed van disbalans in chakra’s, meridianen en energiestromen, lukte het me maar niet om bij de kern van mijn kaak- en kiespijn te komen en mezelf te helen. Ik zag het gewoonweg niet. Gelukkig heb ik hulplijnen, want ook ik kan het (nog) niet altijd alleen. Bovendien, als je te diep bent weggezakt, lukt het je niet meer objectief te kijken en jezelf te bevrijden, hoe duidelijk het ook voor je neus staat.
Mijn hulplijn gaf aan dat de pijn in mijn kaak en de losse kies nog niet op het fysieke niveau zaten, maar op emotioneel niveau. Een grote geruststelling, want ik kon mijn kies dus nog zelf redden. Het zat op de miltmeridiaan. Die staat voor de spijsvertering, maar ook voor hoe je gedachten, gebeurtenissen, kortom het leven verteert. Tandvleesproblemen horen bij disbalans in het eerste chakra en in mijn geval correspondeerde dit met mijn ontwikkelde angst voor de toekomst. Ze zei dat ik op dat thema mijn mindset moest corrigeren. Ze stelde me vragen: Waar wilde ik op bijten? Wat wilde ik te pakken krijgen? En moest ik het opgeven om het te pakken te krijgen of moest ik het anders aanvliegen?
Met die vragen ging ik aan de slag. Wat deed ik? Ik zocht verbeten een uitweg, een oplossing voor onze problemen. Ik wilde een zorgeloze toekomst te pakken krijgen. Opgeven was geen optie. Ik moest het anders aanpakken. En dat was dus het moment waarop ik ’toevallig’ de filmdocu What the Bleep do we know besloot te kijken. Door te begrijpen wat ik deed en hoe dat kwam, kon ik veranderen. Mijn mindset veranderen. Veranderen op biochemisch niveau. Dit was het anders aanvliegen. Als je zelf je toekomst creëert, hoef je er ook niet meer bang voor te zijn, je weet dan immers al hoe deze eruit ziet. Mijn kaakpijn was binnen 24 uur over en mijn kies zat weer vast.
Omdat ik nu door mijn nieuw verworven inzicht ook het verband zag tussen kwantumfysica en de law of attraction, kon ik het ook gaan toepassen om aan te trekken waar ik zo naar verlang. Immers wat je uitzendt, is waar je meer van aantrekt.
En dat is wat ik mijn onverdeelde aandacht geef, wat ik nu leef. Ik creëer mijn toekomst, mijn pad, en loop deze alsof het al een feit is. Het pad ontvouwt zich als het ware onder mijn voeten met elke stap die ik zet. Ik ga het niet doen, ik bent het aan het doen. En ik voel hoe fijn het is dat het lukt. Mijn vertrouwen groeit. Stap voor stap komen de succesjes mijn leven binnen, krijg ik signalen dat ik op de goede weg ben, ontmoet ik mensen of lees en zie ik dingen die ik nodig heb, waardoor ik in actie kom. Ik krijg hulp, ook uit onverwachte hoek, belangeloos. Ik voel een rust, een vrolijkheid en geluk. Ben redelijk onverstoorbaar door de dag heen, ondanks dat er natuurlijk toch van alles om mij heen gebeurt. Alsof de wil in mij om die mooie toekomst te creëren, mij bewust maakt van wat ik doe en hoe ik reageer, dat daardoor de in het verleden eigengemaakte automatische gedachtenstromen en bijbehorende emotionele staat achterwegen blijven of sneller en makkelijker opgemerkt en te corrigeren zijn en ik kan reageren met emoties en gedragingen die mijn energie hooghouden. Ik weet dat er nog van alles op mijn pad gaat komen dat ik niet in mijn toekomst wil zien, maar daar hou ik mij op voorhand niet meer mee bezig. Ik kan me daar niet meer in mee laten zuigen, want ik heb ruimte en stilte nodig om mijzelf in de juiste emotionele staat te houden, mijn koers te blijven volgen, uit te blijven zenden waar ik graag meer van wil ontvangen.
Voldoende nachtrust, bewegen, verstilling tijdens het wandelen of middels meditatie, helpen mij hierbij. En ook door mij te omringen met de mensen waar ik van houd, te genieten van kleine gelukjes, zoals de zon op mijn gezicht, een knuffel van mijn kinderen, een dansje met mijn man, muziek, lachen, de natuur, mensen kunnen helpen. Ik ben dankbaarheid voor wat ik heb en nog mag ontvangen.
Living by the quantum law is not about cause and effect, but causing an effect.
– Dr. Joe Dispenza –